Mijn
jaarlijkse hoogmis is de toertocht Limburgs mooiste. 145km wattages trappen in de
glooiende Limburgse heuvels met ruim 10.000 andere idioten op te smalle
weggetjes.
Ik
gebruik deze wedstrijd ook om de familiebanden wat aan te halen door in de B&B
bij mijn zus in IJzeren te overnachten. Als een wielerkoning word ik in de
watten gelegd en nemen we de laatste familieroddels door.
Na
een good night sleep en een koolhydraatrijk ontbijtje bij me zus meld ik me
vroeg bij de start, waar ik mijn wielermaten Timo en Pieter tref. Fiets gepoetst, banden op de
juiste spanning, gesoigneerde look en de wil om het snot voor de ogen te rijden
in de Limburgse heuvels.
Met 39/19 vloog
ik soepeltjes de eerste kuitenbijter van de dag op, de Eyserbosweg. Op de
Keutenberg werd ik door mijn knechten goed gepionteerd aan de voet om met de
voorste mee naar boven te klimmen. Terwijl de achterdeur wagenwijd open stond
handhaafde ik mij in de kop van het peloton. Met een laatste krachtexplosie kom ik als
eerste over de top van de Keutenberg. Ik waan me even Michael Boogert in zijn
beste doping jaren.
Tot
op de laatste beklimming was ik in staat geweest me te meten met mijn jongere
en beter getrainde wielervrienden Timo en Pieter. Echter hier slaat het noodlot
toe. Mijn ketting van mijn Specialized Allez Comp vliegt eraf en krijg hem er gvd
niet meer op. Merde. Ik hing na mijn krachtinspanningen al aan het elastiek,
maar dit was de nekslag. De volgauto met mijn mecanicien was niet direkt in de
buurt, dus ik smeet mijn bike gefrustreerd met een grote boog in de berm en
gooide mijn armen demonstratief in de lucht. Na 2 minuten (!) arriveert de
volgauto eindelijk waarvan ik de chauffeur de huid vol scheld. Ik switch snel
van fiets maar verlies kostbare tijd en mijn wielermatties waren inmiddels uit
het zicht verdwenen.
Het was wel een goed ‘excuus’ toen Timo na
afloop, onder het genot van een Limburgs biertje, zich af vroeg where the
hell I was.
Ab+
