We zijn bepaald geen vroegboekers, maar twee dagen voor vakantie vertrek is zelfs voor onze begrippen wat overdreven. Aangezien Ab+ niet voor
zijn plezier in een ijzeren vogel stapt is de keuze van familie Hoogland beperkt
tot een straal van 1500 km. Als we dan ook nog inmiddels toutes Europa in die
straal hebben gezien is de keuze niet reuze. Veel verwende gezinsleden willen
overigens ook niet meer de volle drie weken opgevouwen in een tentje liggen op
een te dun matje. We zouden dit meenemen in de alles behalve democratische
besluitvorming.
Wij kozen uiteindelijk in de eerste week voor Zuid-Frankrijk daar La
douce France wel wat goed nieuws kon gebruiken. Onze arrivee op camping Georges
du Loup aan de Cote d’Azur werd groot uitgemeten in het Franse Celebrity blad
Closer. Onze gezellige camping foto’s stonden op de cover naast wat strandpics
van Doutzen Kroes in St. Tropez. Dagen later op de rode loper van een modeshow van Dolce en
Gabbana slipte echter mijn vrouw en cassè la pied. In een hospital uit de vorige
eeuw werd gelukkig vastgesteld dat niets gebroken was, maar campinglife was geen
optie meer. Onze droombaai Tamariu met terrascamping aan de Costa Brava moesten we om
die reden helaas cancellen.
Booking.com bood gelukkig uitkomst. Lying through their fucking teeth natuurlijk
wanneer je net het laatste available huisje of cottage(!) hebt weten te
bemachtigen terwijl 125 man hetzelfde huisje op datzelfde moment online ook
wil boeken. We boekten, voor onze maatstaven, een luxe Chambre d’Hotes in de
Camargue met de entree van de Southfork range uit de Amerikaanse televisieserie
Dallas. Een oprijlaan met aan weerszijden prachtige oude bomen en weides vol met
grazende Camarguese paarden.
De Camargue is zo’n beetje het enige stukje Frankrijk waar we nog niet
waren geweest. We werden aangenaam verrast door het vlakke, droge maar tegelijkertijd waterrijke
landschap, witte huisjes en Spaanse sfeer van het kustplaatsje Saintes Maries
de la Mer. Het deed ons denken aan moerasdorp El Rocio in Andalucia, een klein
wit dorpje waar jaarlijks èèn van de beroemdste bedevaarten van de wereld plaats
vindt. Wij mochten 18 jaar geleden getuige zijn van dit wonderlijke feest.
Broederschappen komen uit de wijde omgeving te voet en te paard naar El Rocio om
de Virgin del Rocio te vereren. De climax vindt plaats als ze door de Almonte
broederschap de kerk wordt uitgedragen en iedereen haar probeert aan te raken.
De maagd wordt vervolgens net zo makkelijk aan de kant gegooid en kan de feria
echt beginnen. Op de stoffige zandwegen tussen de vele witte huisjes lopen
paarden met ruiters in prachtige kostuums en vrouwen uitgedost in Flamenco
jurken. In de cafeetjes en tenten dronken we Manzanilla en dansten
we de Flamenco tot diep in de nacht. In Saintes Maries de la Mer was de sfeer bijna net zo wonderlijk als in El Rocio. Pittoreske marktpleintjes, paarden, prachtige zonsondergangen, strand en Spaanse muziek in
de talrijke restaurants. Het is niet voor niks dat Vincent van Gogh hier graag
schilderde.
We laten ons volgend jaar weer verrassen maar dan s.v.p. zonder een pied
cassè.
Ab+
