‘What ever happens, we maken van deze Giro een avontuur’. Dit waren de laconieke woorden van Dumoulin voor aanvang van de 100e Giro tegen zijn Sunweb-maatjes. Zijn eerste serieuze gooi naar het GC in een grote ronde was allesbehalve laconiek. Tom Dumoulin wint als eerste Nederlander de Giro d’Italia na een wederom monsterlijke individuele tijdrit in de straten van Milaan. Als 14-jarige snotneus zag ik met mijn wielergekke ouders op de Champs Elysées Joop Zoetemelk de Tour de France winnen. 37 jaar later (!) wint een Nederlander, op magistrale wijze, weer eens een grote ronde.
Klimgeit Quintana verdedigde op de laatste dag een voorsprong van 53 seconden op Dumoulin. In de tijdrit van 29,3 km deklasserde Tom de kleine introverte Columbiaan met bijna 1,5 minuut. Op het Piazza del Duomo in Milaan mocht de King of the Cronometro de Trofeo Senza Fine in ontvangst nemen. Zijn maatje Jos van Emden, die de tijdrit won, stond te huilen van blijdschap. Ook ik pinkte een traantje weg in mijn roze gekleurde man cave. Met Tom en Jos kleurde de 100e Giro dit jaar geen roze maar rood, wit en blauw.
Zelden was de strijd in de Giro zo heroïsch. Het bizarre poep-incident, het zuidelijke pact tussen de Haai van Messina en El Condor, het bijna fatale theekransje in de 19e etappe en patron Dumoulin die Nibali en Quintana brutaal uitdaagt op de flanken van Val di Fassa. Maar de koele Limburger is op zijn best 'when the shit hits the fan'. En als het dan echt uit de klauwen loopt, staan welwillige Nederlandse wielerfans met veel gevoel voor theater klaar met een roze wc-rol.
Patron Tom wil nog niet praten over ‘What’s next’. Zijn directe toekomst is een grote bak Limburgs bier en slap lullen over wat er mis ging in de nacompetitie met zijn MVV.
Ab+
