Uit de boxen van de camper klinkt keihard Studio Brussel met het mytische Glittering Prize van de Simple Minds. ‘And the beat goes crashing’, vervolgt Jim Kerr door de camper waarbij de vijf passagiers luidkeels meezingen.
In 1986 ging ik met maatje Werff met de duim richting Rock Werchter. De laatste tien kilometer naar het dorp werd afgelegd met een ‘geleende’ fiets van een gulle boer even buiten Werchter. Eenmaal in Werchter confisqueerden we een voortuin van een nietsvermoedende Werchternaar, rolde ons matje uit en bouwden in zijn tuin een bescheiden feestje met tientallen andere festivalgangers.
Ruim dertig jaar later gaan we voor onze 50e verjaardag op herhaling. Een Roadtrip naar Rock Werchter en de Grand Depart van de Tour in Düsseldorf. Vriend Luit (ook al 50) en Fedor en Paul (maten Werff) wilden dit feestje ook niet missen en zochten een plaatsje in de piepende en krakende Italiaanse camper uit 1987. Met de voet stevig op het gaspendaal en veel herrie ‘vlogen’ we over de Belgische snelwegen richting Werchter. Werff droomde ooit nog eens op het podium te staan, maar zijn poging strandde in gruwelijke schoonheid op een zelf uitgebrachte CD met bandlid Fedor.
Op fietsafstand van Werchter vonden we aan een idyllisch vismeertje een camping waar onze moegestreden en rokende bejaarde camper even kon uitrusten. Luit en ik vertrokken op onze meegenomen fiets richting RW. De anderen wisten de rondborstige campingbardame Chantal te verleiden tot een enkeltje Werchter.
De RW line up beloofde veel goeds. Persoonlijke favorieten waren Bazart, Oscar and the Wolf en Radiohead. Ouwe Rockers Werff, Fedor en Paul konden gelukkig, alsof de tijd had stil gestaan, gewoon terecht bij grandma Chrissie Hynde (68!) van The Pretenders. Luit en ik kozen voor de excentrieke Max Colombie, frontman van Oscar and the Wolf. Met de sferische dance muziek en hypnotiserende stem van Colombie werd ik, dertig jaar na de Simple Minds, wederom betoverd. Met ‘You’re mine’ crashte the beat hard in de Barn waarbij ik het bewustzijn verloor in een zweverige dancetrip.
Nog natrillend van Oscar and the Wolf zochten we onze andere Roadtrip-vrienden op het immense festivalterrein. Deze hadden echter de eerste klanken van Radiohead niet overleefd. Of was het de drank die hen, zoals zo vaak, had genekt? Zij waren vervolgens bij gebrek aan vervoer (Chantal gaf niet thuis..) te voet (!) campingwaarts gekeerd. Gelukkig wist ik, na jarenlange zware studie, de complexe maar unieke veelzijdige sound van Radiohead op waarde te schatten. Mijn lichtelijk aangeschoten state of mind deed de rest.
Na Radiohead sprongen we op de fiets en zochten in de nacht moeizaam onze weg. Uiteindelijk finishte we gelijk met de andere Roadtrippers op de camping gezien hun gedwongen voetreis van bijna twee uur. Alvorens te gaan slapen filosofeerden we nog wat over het fenomeen Radiohead. Drie flessen whisky waren er uiteindelijk nodig om de overige Roadtrip-leden te overtuigen van de genialiteit van Radiohead. Morgen wederom een zware etappe van onze Roadtrip, de Grand Depart van de Tour de France in Düsseldorf. Bis Morgen.
Ab+
