'Wat wilt u als ontbijt? Croissantje? Thee met kaneelbescchuitje om lekker in te dopen'? Ik vond mij, na out te zijn gegaan in de huiskamer, terug op de afdeling neurologie in het Alrijne ziekenhuis in Leiderdorp.WTF. Een slecht bloedvat had voor kortsluiting in de kleine hersenen gezorgd. 'Ze hoeven mij de volgende keer niet meer van de grond te rapen hoor', klonk het enthousiast uit de hoek van de kamer, een vereenzaamde oude dame met een sterk Haags accent. Zij vond het leven wel welletjes zo. Mijn lotgenoten op de kamer waren allemaal ouwe zeurende wijven. De andere - diëtiste kampioene- vond de avondploeg maar van een belabberd nivo. Gelukkig voor het moraal werd ik verzorgd door overwegend jonge uiterst zorgzame zusters. La Vuelta en de US Open zorgden voor verder sportief tijdverdrijf. 'Het eten is koud'!, blerde een van de zuurpruimen. 'Het regent weer..een mooie zomer hebben we niet gehad', antwoordde de andere dame. Ik had grotere zorgen -komt mijn plas er nu wel uit, komt het überhaupt weer goed? Mijn leven op zijn kop en toch blijf ik verrassend nuchter en optimistisch over mijn uiterst netelige gezondheidssituatie. Of is dit deel van de Brain ook aangetast? Of besef ik de ernst gewoon nog niet .
Ab+
