De Sugarfactory in Amsterdam was de plek die post new wave band Whispering Sons had uitverkoren om de wereld te veroveren. Voor het Brusselse muzikale geweld zou losbarsten at ik met eighties-friends Bert, Witte en Nico bij Wagamama op het Leidseplein. Een milde Chicken Katsu curry vormde het appetijtelijke voorgerecht bij de Belgische hoofdact Whispering Sons. De getatoeëerde semi-punk serveerster uit België bracht ons in de juiste vibe voor de new wave revival. De verwachtingen waren hoog gespannen na het grijs draaien - kan deze uitdrukking nog? - van het eerste album op Spotify. In de dark eighties-like Sugarfactory werden de verwachtingen volledig waar gemaakt. Frontwoman Fenner Kuppers betoverde met haar diepe indringende stem het publiek. En was het niet haar stem wat imponeerde dan was het wel haar mysterieuze blik de donkere zaal in. Ze werd begeleid door een sferische elektrische gitaar en bezwerende synths van de andere jonge bandleden. Voor het provisorische podium stonden voornamelijk Kuppers’ groupies van boven de 50.
De Brusselse band doet mij denken aan de early Simple Minds en Joy Division begin jaren ‘80. Ook neigde ik hier en daar een vleugje The Cure te horen. Een roadie had niet voor niets zichzelf een Robert Smith coup aangemeten. Na afloop was er de gelegenheid om de popsterren in spe te ontmoeten. Met op de achtergrond ‘one hundred years’ van The Cure, stond deze groupie van 50+ oog in oog met leadzangeres Fenner. Haar stem klonk net zo diep als op het podium. Ik complimenteerde haar namens de groupies van 50+ met de sound van de Whispering sons. Het bracht ons even terug naar onze jeugd in de eighties die we zo lang mogelijk willen vasthouden.
Ab+
