Wounded Knee

‘Met Partij voor de Dieren ga je het klimaat niet redden, hoor. In China zijn ze met 36x zo veel’. Ik zat in wachtkamer 2 op de spoedpost van het Alrijne ziekenhuis in Leiderdorp. ‘Al die warmtepompen van 15 mille is belazerij, joh’. Een man in een fout trainingspak naast me las zijn links stemmende moeder de les. Tegenover mij zat een dikke moeder met haar jengelende zoon in een kinderwagen. Riley heette het secreet. Ze hield een smartphone met een filmpje voor zijn neus. Het mocht helaas niet baten. Riley bleef jengelen. Ik zocht een andere ruimte om de verwachte lange wachttijd van twee uur enigszins aangenaam te dooien.
Ik was met mijn ATB fiets tegen een stilstaande fiets aangereden bij het ontwijken van een bellende voetganger in een smalle steeg. Ik dacht dat ik er wel langs kon. Ik klapte vol met mijn knie op de straatstenen. De beller keek niet op of om. Ik krabbelde op en liep met mijn fiets - alsof er niks gebeurd was - naar mijn afspraak in de stad. Het viel wel mee dacht ik. Zou ik dan toch wat wiebeliger zijn geworden na mijn herseninfarct?
Aangezien de knie dik bleef de dagen erna en hem nauwelijks kon buigen ging  ik met de  knie toch maar even op de foto. Uw knieschijf is gebroken, zei de stoere zuster die een giga leeuw tattoo op haar arm droeg. WTF! Het was wel een mooie breuk. Mooie breuk? Net of dat bestaat. Een verticale breuk aan de buitenkant van de knieschijf. De timing is niet geweldig. Dag tennisseizoen. Ook mijn wielervoorjaar is volledig naar de haaien. De broeder bleef gelukkig positief en plakte spontaan drie witte tape-strepen - passend bij mijn blauwe retro Adidas jack - op mijn blauwe OK-broek.

Zes weken in het kunststofgips. Geen witte zware gipsen voet zoals vroeger maar hi-tech kunstsofvezel-tape wat binnen no-time hard wordt. Blauw tape met drie witte strepen. Deze waren er door mijn dochter op geplakt. Daarna weer revalideren. Het was na mijn herseninfarct een déjà vu. Ik stuntel dus ik ben, zei mijn filosofische ik. Een Sitting Bull voor de komende tijd. De krukken zijn weer van zolder gehaald. Mijn herwonnnen zelfstandigheid moet ik wederom afstaan en mij overgeven aan de grillen van mijn pubers en mijn vrouw. Met een grotendeels gipsen been is ook het toiletteren - zijwaarts - een nieuwe uitdaging.
De komende maanden kan ik wel goed gebruiken om mijn minder sterke rechterkant van mijn lijf te trainen. Gelukkig is het wielerseizoen begonnen waar de voorjaarsklassiekers in Vlaanderen aanstaande zijn. De Belgische tv zenden 24/7 hun zomerse religie uit met als hoogtepunt de hoogmis op 7 april. Net als de wielrenners in de Ronde van Vlaanderen is doorbijten het enige wat er op zit. Het wordt immers nog een mooie lange zwoele zomer.

Ab+