Ma

'Op het laatste stuk loopt iedereen alleen. En hoop je dat aan het einde van het pad iemand zegt 'je hebt het goed gedaan'. Mijn moeder - door vele mensen een lieverd genoemd - is al weken zo ziek als een hond en wil niet op deze manier verder leven. 'Godverdomme, wat een ellende'. Het vloeken heb ik van haar.
Ze is opgenomen in het ziekenhuis. Haar lymfeklieren hebben haar lichaam gekaapt.  Mijn moeder is een sterke vrouw die zelfs op dit moment nog  de touwtjes zelf in handen neemt. In het ziekenhuis of toch noodgedwongen in een hospice je laatste adem uitblazen? Helaas laat de dood zich niet makkelijk regisseren.
Moeilijk voor te stellen dat ook mijn moeder van 85 jaar jong is geweest. Voor ons een lieve zorgzame moeder, maar in haar jeugd ondeugend, rebels en onafhankelijk. Ze ging al vroeg op kamers in Amsterdam. Wat zou ik dat graag gezien hebben. Ze zocht grenzen op en ging daar soms overheen.
Wij zullen moeten wennen aan nooit meer. Nooit meer naar het museum. Nooit meer met je geliefde Daan een tochtje met de auto. Nooit meer met Daan sport kijken. Nooit meer een tientje zakgeld voor Job en Juul. Nooit meer langs het DWO-veld genieten van je favoriete linksbuiten. Nooit meer naar van de Valk. Nooit meer een grap en een grol. Nooit meer kijken naar Feyenoord of in het bijzonder naar Willem van Hanegem. Nooit meer in ons kleine klote-tuintje - zijn haar woorden hé. Nooit meer.
Maar we houden ons vast aan de vele mooie herinneringen. De vakanties op de camping in de Jura, de pannenkoeken met stroop in Meijendel, het bezoeken van de Tour de France, het luisterende oor, het uitstapje naar van Gogh in Nuenen, de zoete lekkernijen en de vele musea uitjes.
Ma, je hebt het geweldig gedaan.

Ab+