Onderweg verbaasden we ons over het gebrek aan smaak en kunde als het gaat om huizenbouw in Vlaanderen. Bij het passeren van het Vlaamse dorpje Reet deden we het spontaan in onze broek.
De line up van RW2019 kende wat ons betreft één topfavoriet, New Order. De rest was van ondergeschikt belang. We namen dat wat al te letterlijk door pas om 17.30u per fiets te arriveren. Halve programmering gemist onder andere door Marc. De vrolijke campingbaas wilden ons strikken voor zijn partijtje - zijn vrouw was al 25 jaar een lot uit de loterij. Na kennis gemaakt te hebben met zijn 'lot' waren wij minder enthousiast ondanks de professionele biertent in zijn achtertuin.
We waren net op tijd om een glimp op te vangen van de Spaanse Rosalia die op StuBru beter klinkt.
Op onze leeftijd moet je de boel ook niet overhaasten. Zeker niet met de verwachte tropische temperaturen. Zelfs de karakteristieke Rock Werchter bomenrij op het immense RW-terrein had de hitte niet overleefd - of was het de frontale aanval van de Eikenprocessierupsen? We zochten wat meer dan anders verkoeling onder de vele schaduwtenten. Zelfs even met gedachte gespeeld om in de Kia met airco - fietsjes achterop - te blijven zitten, StuBru met RW keihard door de speakers en ondertussen bier met pizza bestellen. Heel even maar hoor.New Order begon pas om 21.30u. Nog net tijd genoeg voor de zoveelste Jupiler 0.0 en even langs de Frietkot voor een Friet stoofvlees met frikandelletje mayo. In België hadden ze gelukkig nog nooit van de schijf van 5 gehoord.
Toch nog even snel bij de Suicideboys in Klub C naar binnen. Dat hebben we fucking geweten. Het zullen in het echt best lieve jongens zijn, maar on stage zijn het fucking animals. Binnen 5 minuten lagen we weer buiten. Niks voor ons, wij konden ons beter focussen op New Order in The Barn.
Net als wij was New Order, legendarische new wave band uit de jaren tachtig, wat roestig geworden. Maar de sound - met het nummer Plastic als hoogtepunt - was nog immer glashelder. Alleen frontman Bernard Sumner viel lichtjes uit de toon door te gaan bewegen op zijn leeftijd. Dodelijk in mijn ogen. Gewoon achter een synthesizer strak voor je uitkijken is beter voor je zorgvuldig opgebouwde Imago uit de eighties. Bizar dat iemand die zulke geweldige dance muziek heeft gemaakt voor geen meter kan dansen.
We namen er nog 'one for the road' voordat we op onze fietsen stapten voor de afterparty van Marc. Underworld en Muse deden op de achtergrond hun best maar we waren not impressed, maar vooral naar de klote. Op ons tandvlees haalden we de camping, te laat voor een afterparty bij Marc, op tijd voor ons bedje.
Ab+
