Misschien voel ik me wel een beetje schuldig omdat ik wel 'werk' - vrijwilligerswerk weliswaar - al staat dat niet in verhouding qua complexiteit en aantal uren van mijn vorige jobs. Misschien houd ik me hiermee voor de gek want mijn oude werk zou ik niet meer kunnen doen. Alles kost meer energie, dubbeltaken zijn lastig, sta minder stabiel op mijn benen en werkdruk voel ik direct. Doseren is het toverwoord.
Mijn rechterarm fungeert tegenwoordig als alarmbel. Hij wordt warmer als ik mezelf voorbij loop en bij druk of drukte van mijn omgeving. Mijn rechterkant - voornamelijk bil - daarentegen is toe aan zijn zoveelste fysio in de hoop ook na een half uur zonder pijn te lopen en weer te kunnen tennissen.Soms moet ik dingen afzeggen - niet altijd ongunstig hoor - of noodgedwongen inkorten. Mijn omgeving begrijpt de situatie niet altijd want als ik hen zie - veelal maar paar uurtjes - ben ik nog steeds dezelfde energieke Ab. Maar ik blijf niet te lang, need mijn dagelijkse beauty sleep en doseer mijn activiteiten. Soms is dat lastig, maar in the end, who cares. Ik had ook voor mijn accident deels schijt aan wat anderen denken. Weer anderen zeggen 'Jackpot' maar zo voelt dat niet.
Gelukkig was mijn energieniveau voor mijn herseninfarct vrij hoog. Met de juiste dosering nu, ben ik nog best in staat om wat onbezonnen, frivole dingen te doen.
Het UWV bedoelt mijn afkeuring vast niet kwaad, maar de beslissing moet toch even bezinken. Tegelijkertijd ook een kans om mijn passie - schrijven - verder vorm te geven. Een mini-baantje of als chauffeur bejaarden of gehandicapten rond rijden lijkt me ook een dankbare taak. Je wilt toch wat bijdragen of tenminste dat idee hebben. Maar baan of geen baan, het is fijn dat mensen je waarderen om wie je bent. Dat zal niet veranderen, maar het is - hoe dan ook - niet meer hetzelfde.
Ab+
