Elijah

Het was inmiddels ruim 30 jaar geleden dat ik zijn vader voor het eerst zag. Waar blijft de tijd? Dat was tijdens een legendarische optreden van Bono met zijn U2 tijdens Torhout-Werchter in 1983. Vriend Werf en ik waren met de duim aangespoeld in Torhout, waar ook onze andere muzikale helden, de Simple Minds aanwezig waren. Dronken van geluk - of was het toch de alcohol? - luisterden we op de heuvel op het festivalterrein in Torhout naar de mythische new wave klanken van U2 en de Simple Minds. Bij het nummer Glittering Prize van de Simple Minds brak spontaan de zon door en ging mijn muzikale hart open. Vriend Luit - niet zo'n lifter - bleef thuis bij zijn Honda Prelude,  zijn onafscheidbare proletenbak.
Werf - bourgondiër en wereldreiziger - heeft inmiddels twee nieuwe heupen maar is still standing. Luit, 3M coryfee, heeft recent het zwemmen opgepakt om aan de onvermijdelijke aftakeling te ontsnappen. Mijn verhaal is inmiddels bekend.

Een biertje in de Balie en een hete curry in Aziatisch restaurant Wagamama waren voor ons de opmaat naar bandje Inhaler in de Melkweg. De Oz was uitverkocht voor deze topband in de dop. We waanden ons in een tijdmachine bij het horen van de eerste klanken. Ik deed mijn ogen dicht en hoorde Bono 'My Honest Face' zingen. Zijn zoon Elijah deed zijn uiterste best om niet als zijn vader te klinken, maar er was geen ontkomen aan. Ook bassist Robert Keating, ongeïnteresseerd met slobbertrui, faalde jammerlijk in dat opzicht. Adam Clayton was begin jaren ‘80 minstens zo ongeïnteresseerd en slecht gekleed. De gillende gitaar van lead gitarist Josh Jenkinson - inclusief dreadlocks - leek verdacht veel op de sound van The Edge. Maar toch hadden de Ierse twintigers een lekkere eigen sound. We dronken na afloop met Bono - incognito aanwezig - een biertje 0.0 aan de bar van de Melkweg. Hij zag dat het goed was.

Ab+