Het Kijkhuis in Leiden was sold out. Vriend Timo had gelukkig een plaatsje vrijgehouden. Ik moest de eerste helft even in komen, maar het originele script van Parasite is alleen al een reden om te gaan kijken. De overload aan Oscars vond ik ietwat overdreven.Nog beduusd van het surrealistische en bloederige einde van de film stapte ik op de fiets naar huis. Hierbij reed ik bijna over een dronken studente heen. Ze droeg gek genoeg een schapen-onesie. Ze lag laveloos tegen een lantaarnpaal aan. 'Gaat het wel goed?', zei ik. 'Ja hoor, niks aan de hand'. Het was duidelijk dat ze teveel gezopen had. Al spugende kroop ze nog dichter tegen de lantaarnpaal aan. 'Mijn vriendinnen van Rapenburg 120 komen me zo wel halen hoor', zei ze vol overtuiging. Ik fietste weg, maar vertrouwde de zaak niet helemaal.
Ik belde aan bij Rapenburg 120. De deur ging open. In de deur stonden twee aangeschoten studentes. De één in een konijnenpak - met getekend zwart Dali snorretje - en de ander in een varken-onesie. Ze konden nauwelijks op hun benen staan en hielden zich staande door elkaar vast te houden.
De film is toch al afgelopen? Ik werd door de absurde setting in het Leidse studentenhuis wederom Parasite ingetrokken. Ik kneep mezelf in mijn arm. Het was toch echt. Ik vertelde dat hun vriendin, volledig out, tegen een lantaarnpaal aan lag. Het gebeurt blijkbaar regelmatig want ze blikten of verbloosden niet. Wel waren ze bereid om even mee te 'lopen'. Ze waggelden achter me aan. 'Goed dat u even langs kwam hoor', sprak het aangeschoten konijn met dubbele tong alsof ik gezellig op visite kwam. Ze schreeuwde luid de naam van haar vriendin aangezien we haar niet meer aantroffen bij de lantaarnpaal. Uit een steegje kwam Monique, alsof er niks gebeurd was, tevoorschijn. 'Hoi, wat doen jullie hier?' Het studentenleven is full of surprises, net als Parasite.
Ab+
