Liverpool - thank god - is met enige vertraging kampioen van Engeland geworden. Bijna had het coronavirus roet in het eten gegooid. Wat overigens wel in de tragiek van de club had gepast. Wie herinnert zich niet het dramatische mislopen van de titel in 2014 op de laatste speeldag?
Heel Liverpool snakte na 30 jaar naar het kampioenschap. De hardship uit het verleden, geboortestad van The Beatles en het feit dat - gek genoeg - clubicoon Steven Gerrard nooit kampioen is geworden. Allemaal goede redenen om blij te zijn met Liverpool als kampioen van de Premier League. Gelukkig niet het puissant rijke Manchester City van oliesjeik Mansour maar volksclub Liverpool - ook niet onbemiddeld hoor - is de beste van Engeland.Dit seizoen zijn de Reds, onder leiding van de Nederlanders van Dijk en Wijnaldum en de charismatische trainer Klopp, een klasse apart. Liverpool eindigde ruim 20 punten voor op nummer twee. Liverpool werd kampioen door thuis overtuigend te winnen met 4-0 van Crystal Palace en doordat nummer 2, Manchester City, uit bij Chelsea verloor. Thuis op Anfield rolde helaas niet het indrukwekkende clublied 'You'll never walk alone' van de legendarische tribune 'The Kop'. Het indrukwekkende stadion bleef door de corona maatregelen angstig leeg. Ondanks het gemis van publiek geeft de historische titel troost aan de supporters tijdens deze zware corona periode in het arme Liverpool. En dan heb ik het nog niet eens over de aanstaande Brexit gevolgen.
De Liverpool-supporters hebben er zolang naar uitgekeken, vergelijkbaar met het kampioenschap van Feyenoord in 2017. De clubliefde is vaak groter dan de liefde voor hun vrouw of man. De Champions League winnen is prachtig, maar bijzaak bij het behalen van de landstitel in Engeland.
Maar de echte voetbalheld van dit vreemde seizoen werd spits Marcus Rashford van Manchester United. Hij kreeg het voor elkaar dat kinderen in kwetsbare gezinnen toch etensbonnen krijgen in de komende zware maanden na corona. Gelukkig zijn niet alle topvoetballers met zichzelf bezig..
Het is nog even wachten op de start van de Nederlandse voetbalcompetitie. Te uitbundig juichen, zingen en schreeuwen mag vooralsnog niet. Dan is de lol voor de twaalfde man om naar het stadion te gaan er gauw af. Of de voetbalkantinepraat van Voetbal Inside in het nieuwe seizoen te horen valt is maar zeer de vraag. In een tijd - na de dood van zwarte Amerikaan George Floyd - schoot de flauwe racistische grap van Johan Derksen in het verkeerde keelgat. Hierbij zocht Derksen - niet voor de eerste keer - de grens op van vrijheid van meningsuiting. Ik hoop in het nieuwe seizoen op wat meer begrip voor elkaars gevoelens.
Eerst nog een compleet wielerseizoen in drie maanden afwerken. First things first. Parijs komt steeds dichterbij.
Ab+
