De eerste Tourweek zit erop. Met Roglic en van Aert in de basis is de Nederlandse ploeg Jumbo-Visma veruit de sterkste ploeg in de eerste week. Van Aert liet twee keer (!) zien dat je niet altijd een sprinttreintje nodig hebt om te winnen, terwijl Roglic in het middengebergte met twee vingers in de neus heerste. Dit terwijl in de zware openingsweek Inoes (nog) met lege handen staat. Ook ADHD-er Alaphilippe pakte gewoontegetrouw zijn dagzege en daarmee het geel. Overigens verloor hij Le maillot jaune de dag erop klungelig aan Adam Yates door binnen de 20 km van de finish een bidon aan te nemen. In een waaieretappe op vrijdag ging het peloton 'vol op de kant' onder leiding van eerst Bora en daarna Ineos. Mede daardoor zit de groene trui weer om de schouders van koning Sagan, die al zeven keer (!) het groen naar Parijs bracht. Jumbo-Visma was alert. Klassementsrenners als Mollema, Pogacar, Landa en Carapaz (pech) verloren wel kostbare tijd. Het hoogtepunt van de week kwam op naam van Australische sprinter Caleb Ewan. Hij won een sprintetappe vanuit verslagen positie met een sierlijke en gedurfde slalom waar hij op de streep Sam Bennet versloeg.
Donderdag 3 september, een bergetappe naar de Mont Aigoula, beloofde de eerste echte etappe te worden voor de klassementsrenners. Ik ging er eens goed voor zitten. Niets bleek minder waar. De Kazach Lutsenko won in een doodsaaie etappe. Hij was de sterkste uit een kopgroep van acht. Mont Aigoula is trouwens een nietszeggende berg, vrij kort (8,3 km) met een flauw stijgingpercentage (4%). Ware het niet dat schrijver Tim Krabbé in 1978 een iconisch wielerboek over de ronde van Aigoula schreef waar hij zelf als amateur wielrenner op leeftijd aan deel nam. Mijn liefde voor de fiets is door de 'De Renner' ontstaan. De favorieten hielden hun kruit droog. Parijs is immers nog ver moeten ze gedacht hebben. Even leek het erop dat Inoes plannen had door - ouderwets - op kop te gaan rijden van het achtervolgende peloton, maar het bleek vals alarm op voorlaatste steile klim Col de la Lusette (11,7km a 7,3%). Of konden ze gewoon niet harder? Zat Bernal wel op zijn gemak? Had Roglic zijn concurrent Bernal toch niet even moeten testen? Jumbo-Visma was in ieder geval niet onder de indruk. Roglic en de rest van de klassementsrenners reden als wielertoeristen mee omhoog. Dark horse Dumoulin droomde in de wandeletappe stiekem van het geel na de TT op Le Blanche des Belles Filles. Tom komt, net als ik op mijn Specialized Allez Comp, langzaam in vorm in het post-coronatijdperk. Het geel liet Primoz tactisch - eerst het bordje van iemand anders leeg eten - aan geletruidrager Adam Yates.
Wanneer gaan de toppers echt met hun billen bloot? Ik had beter het boek van Tim Krabbé nog een x kunnen lezen. 'Niet wielrenners. De leegte van de levens schokt me.'
Ab+
