Terschelling zonder Oerol. Beetje raar, wel lekker toch? Het voelde een beetje vreemd, maar we waagden de gok. We moesten toch eens de voucher van Hotel de Walvisvaarder verzilveren.
We begonen met een valse start. Rederij Doeksen vond het nodig om onze afvaart te vervroegen naar 8.05u (?!). Daar stonden we dan met onze goede gedrag, om 11.15u. Mooi op tijd voor onze afvaart van 11.35u. Echter ruim drie uur te laat voor de omgeboekte afvaart. Ze hadden een dag van tevoren - zonder donkerrode hoofdletters - een mail gestuurd.. Gelukkig waren we in vakantiestemming, dus we lieten de servicebalie heel. We konden nog omboeken, so no worries. Om van de nood een deugd te maken genoten we van een lekkere - maar vooral mooie - lunch in Harlingen.
Bij aankomst op West-Terschelling nemen we traditioneel een biertje bij paviljoen de Walvis. Ons geliefde paviljoen met het mooiste uitzicht van het noordelijk halfrond was echter dicht. Op het briefje stond 'bij gebrek aan personeel'. Door corona is een groot deel van het horecapersoneel zijn heil ergens anders gaan zoeken. Dan maar direct door met onze meegenomen fietsen naar de Walvisvaarder. Onderweg konden we het toch niet laten om bij onze stamkroeg 'De Rustende Jager' in Formerum een biertje (0.0) en roseetje te doen. Ook konden we even op adem komen na de windkracht 7 tegen op de fiets richting Oost. Ondanks deze setbacks voelt Terschelling altijd als thuiskomen, met of zonder Oerol. De kolonie vissende Lepelaars, de eindeloze stranden, nukkige fietsenmakers, meevliegende Tureluurs en het glooiende duinlandschap, Terschelling brengt ons ieder jaar weer in vervoering. Ook zonder een Oerol theatervoorstelling. Even niet de druk van het 'moeten' bezoeken van een hoogdravende Oerol theatervoorstelling was stiekem ook wel lekker. De rust en de stilte op het zonovergoten eiland was heerlijk. Om niet te zeggen geweldig.
Ab+
