In het zeiknatte Leiden - viering van 3 oktober viel daarmee letterlijk in het water - keek ik naar een zeiknatte Parijs-Roubaix. Na 20 jaar stofhappen hadden we eindelijk weer eens kletsnatte versie.
Colbrelli rolde en schreeuwde van blijdschap op het middenterrein van de velodrome van Roubaix. Even daarvoor had hij in een sprint favoriet Mathieu van der Poel en rookie Vermeersch geklopt in een heroïsche Parijs-Roubaix.
Het was koers vanaf de eerste kasseienstrook. Door het regenachtige weer werd het een historische versie met legio valpartijen, diepe plassen, glibberige kasseien (54 kilometer) en een gedroomd koersverloop. Iedereen wilde voorin zitten in de ondergelopen loopgraven tussen Compiegne en Roubaix om niet opgehouden te worden door valpartijen. De renners waren door de modder onherkenbaar geworden. Zelfs de scheidende Michel Wuyts van Sporza was de weg kwijt, wie zit waar? In de finale lag de Italiaan Moscon comfortabel - als dat tenminste kan in een modderige Parijs-Roubaix - op kop. Maar net voordat je dacht dat de koers in de plooi lag was zijn zege na een afloper en een crash niet meer zo vanzelfsprekend. Hierdoor kon het achtervolgende trio - MVDP, Colbrelli en de onbekende Belg Vermeersch - weer dromen van een zege in de loodzware koers. Alle drie maakten zij hun debuut in één van de mooiste monumenten in de wielersport. Wielerheld MVDP deed in deze groep het leeuwendeel van het werk terwijl hij danste in de plassen.
Colbrelli at het bordje van MVDP helemaal leeg. Helaas het lot van een favoriet. Die andere favoriet, Wout van Aert, kon een eerdere versnelling van Mathieu op één van veertig zeiknatte kasseienstroken niet volgen.
Ab+
