Limburgse Mooiste of de Ronde van Nijmegen stonden de laatste jaren steevast op de wielerkalender van Ab+. Maar ik wilde wel eens wat anders proberen dan die eindeloze onroad toertochtjes. Ik was wel toe aan wat nieuws.
Gezien mijn licht afgenomen stabiliteit zit ik de laatste tijd veel op de mountainbike - zonder klikpedalen - in plaats van op de racefiets. Mijn afgetrapte zwarte/witte Cube Aim MTB met grijze 29’’ banden is nog altijd - net als ik - uitermate effectief en gesoigneerd. Bij gebrek aan MTB-paden in Zuid-Holland heb ik in Meijendel (Wassenaar) mijn eigen MTB-trail gecreëerd. In de vroege ochtend - weinig of geen wandelaars - ros ik op smalle wandeltrails waar mijn moeder in ruste een oogje in het zeil houdt. Van MTB naar Gravel is dan een kleine stap. De relaxte lifestyle - lager tempo, aandacht voor de natuur, biertje en BBQ - is debet aan de populariteit van gravel racing. De aanschaf door vele wielerfanaten van een dure gravelbike vind ik wel wat overdreven #noplanetb. De oude Cube Aim MTB - de Tank - is nog agressief genoeg. Aan marketing trucjes van grote (fietsen) merken heb ik sowieso geen boodschap.
Mijn UVS ex-voetbalmaatje van der Mark nam de uitdaging aan. De voormalig begaafde spelverdeler was een paar jaar geleden naar de Veluwe verhuisd. Hier is ook waar de ‘Gravelty Herfst’ van NL Tour Rides verreden werd. Wij kozen voor de zeventig kilometer van de Graveltocht. Zeventig kilometer aan prachtige gravelpaden, de bossen en heidegebieden in herfstkleuren. Aleen uitslovers rijden de negentig kilometer variant.
Een paar dagen voor de Gravelty tour speelde echter mijn maag en darmen op. In plaats van het stapelen van koolhydraten - pasta, pannenkoeken en rijsttaartjes - zat ik een paar dagen op rantsoen met crackertjes, rijst en tomatensoep. Gelukkig wierp dat wel zijn vruchten af. Mijn maag was meer tot rust gekomen en ook de wisselvallige weersvoorspelling weerhield ons niet gesoigneerd aan de start te verschijnen.
Robert reed overigens illegaal mee, burgerlijke ongehoorzaamheid is hem nog altijd niet vreemd. Ik wist me wel online aan te melden hoewel de Komootcode - nodig voor navigatie - niet werkte. Door deze onkunde waren we genoodzaakt anderen, voornamelijk vrouwengroepjes, te volgen. Niet dat de heren te snel gingen, maar we wilden ook van de Veluwse natuur genieten. Naast fietsende dames, vonden we burlende edelherten en een roedel wolven op ons herfstkleurige natte gravelpad. Onze tocht werd geteisterd door hevige buien die de gravelpaden in modderstromen liet veranderen. Onherkenbaar door de opspattende modder baanden we ons een weg door de Veluwe. Gelukkig werden we ook regelmatig verblijd met een flauw zonnetje.
De laatste 20 kilometer besloten van der Mark en ik de koers wat harder te maken. Ook wilden we snel thuis zijn met dit hondenweer. We schudden flink aan de boom waardoor we een damesclub - en enkele verdwaalde heren - uit Hardenberg bedankten voor de twijfelachtige navigatie-diensten. We bereikten even later kletsnat, maar zelfstandig, de finish bij restaurant de Thermiekbel, even buiten Arnhem. Na de fotofinish - ik klopte Robert nipt op de streep - genoten we van een biertje en een aangebrande hamburger. We spraken af om in het voorjaar ons eigen trail op de Veluwe te volgen.
Ab+
