De CEO van Wielertochten.nl had mij ingeschreven voor de Joop Zoetemelk classic. In mijn wielercarrière veel toertochten gereden, maar gek genoeg nooit de Joop Zoetemelk classic, die notabene start in Leiden. De 75 kilometer durfde ik wel aan. De uitslover reed zelf de 150 kilometer.
Mijn Specialized Allez Elite was - in navolging van mijn Rockhopper Comp - blij dat hij weer eens een keer aan de start mocht staan bij een toertocht. De route voerde ons door het Groene Hart'. Het zonnetje scheen volop bij de seizoensopening klassieker. Met windkracht 5 was het wel zaak zoveel mogelijk uit de vuile wind te rijden.
Het was een bont gezelschap fietsers bij de start in Leiden. Het ene fietsclubje in een nog afschuwelijker outfit dan de ander. Blijft een wonderlijk gezicht om volwassen mannen met gemiddeld 15 kg overgewicht te zien opstappen in hetzelfde bonte apenpakje. Joop Zoetemelk - ik zag hem in Parijs de Tour van 1980 winnen - hield gewoontegetrouw de start op door werkelijk met iedereen op de foto te gaan.
Eenmaal op de fiets wist ik weer waarom ik nooit in een groep koers. Te veel hectiek en rekening met elkaar houden. 'We hadden toch afgesproken om 28 te rijden.. Leo trekt het niet'. De Alfa-mannetjes zochten met geweld - en zonder bel - hun weg naar voren. Ik bleef liever uit het gedrang. Mijn benen waren goed.
Na de eerste paar gemakkelijke - windje mee - kilometer richting Stompwijk doken we het Bentwoud bij Zoetermeer in. In het open stuk natuur met windje tegen had ik mij optimaal gepositioneerd in de rug van damesfietsclub 'FC Uit het windje'. Het hele stuk richting Ter Aar reed ik zelden in de vuile wind. Dit leverde wel wat scheve gezichten op bij de gesoigneerde dames.
De dames stopten echter bij de eerste de beste ravitaillering. Te vroeg om na 1,5u stumpfen al te stoppen dus ik nam bij een ander groepje plaats in een waaier. Ik miste hierdoor de afslag voor de 75 kilometer-route. Na één uur afzien in het wiel van de 150 kilometer-rijders vond ik het welletjes. De strakke oostenwind blies mij gelukkig terug richting Leiden.
Ik was ruim op tijd voor de rentree van Mathieu van der Poel in het eerste monument van het jaar, Milaan San Remo. MVDP had na lang blessureleed de laatste paar weken nagenoeg alle KOMmetjes in Zuid-Spanje verbeterd en was er klaar voor. Echter de Sloveen Mohoric - met verstelbare zadelpen! - gooide zich met ware doodsverachting van de Poggio af en was het selecte groepje topfavorieten te slim af. Hij finishte solo op de Via Roma in San Remo. MVDP won vlak daarna wel, na 299(!) kilometer, de sprint en werd daarmee derde. Fijn dat hij terug is en op tijd klaar lijkt voor de Ronde van Vlaanderen.
Ab+
