Queen Elizabeth is dood. De uiterst plichtsgetrouwe koningin van het Britse volk is na een kort ziekbed op 96-jarige leeftijd overleden. Prins Charles is op 73-jarige leeftijd eindelijk aan de beurt. Zijn gesloten 'mummy' noemde hem little Prince. Little Prince wordt King Charles III. Het lijkt of heel Groot-Brittannië haar grootmoeder heeft verloren. Meerdere generaties zijn opgegroeid met haar als lichtend voorbeeld. Ze zijn massaal uitgelopen om van hun Queen afscheid te nemen om verschillende persoonlijke redenen in Westminster Hall, Londen. Echter de Schotten waren het eerste aan de beurt geweest in een zes uur durende rit van kasteel Balmoral, waar ze overleed, naar Edinburgh. Maandag zal de Queen met veel gevoel voor drama worden begraven in St. George's Chapel op Windsor Castle. De erfenis van Elizabeth is groot. King Charles - veel meer outspoken dan zijn moeder - staat voor veel uitdagingen in de UK. Een 'shoulder to cry on' voor de groeiende groep armen en aanzwellende kritiek om eindelijk excuses aan te bieden over het gewelddadige koloniale verleden van het Britse rijk.
Over prinsjes gesproken..Donderdag jongstleden ging ik een bakkie doen bij koffiehuis - of hoe heet dat tegenwoordig? - Anne&Max in Leiden. Coffeecafé - zo heet het na enig zoekwerk - Anne&Max wissel ik af met Bakkerscafé (!) van Maanen aan de nieuwe Rijn. De keuze van waar een cappuccino te drinken hangt af van de hoeveelheid kinderen en het aantal decibel wat zij produceren. Donderdag kwam er in Anne&Max een jonge vrouw met lange zwarte krullen binnen met haar ‘prinsje’. Ik had net mijn laptop uitgeklapt om mijn column voor het magazine Vitaal50Plus af te maken.
Het kind met dezelfde schattige zwarte krulletjes als zijn moeder was inmiddels uit de kinderwagen gekropen en had met veel geweld zijn zinnen gezet op de glimmende koffiemachine. De vrouw vroeg het inmiddels jengelende kind waar hij wilde zitten. 'Bij het raam?', terwijl ze de kinderwagen en haar gezicht naar het raam draaide. 'Of liever hier?', wijzend naar een zitje wat verder van het raam. De derde optie die het kind voorgeschoteld kreeg - leek mij de beste. Ver weg van mijn werkplek aan een ronde tafel midden in de zaak. Zo kon het kind de hele zaak terroriseren. Noa - zo werd het kleine monster door de moeder genoemd - was ondertussen overgegaan van jengelen naar zeurderig huilen en had een hap uit een stuk worteltaart van een nietsvermoedende klant genomen. Niet zo gek na zoveel keuzestress. De moeder bleef maar lachen op zoek naar een plek die haar prinsje kon bekoren. Ik hoop dat ik mijn kinderen beter heb opgevoed.
De hele zaak was ondertussen klaarwakker. Noa vond klaarblijkelijk de drie opties maar niks en ging hoogstpersoonlijk krijsend de hele zaak door op zoek naar het beste plekje. Zijn moeder greep niet in. Mijn handen jeukten. Maar voordat ik mezelf niet kon beheersen klapte ik mijn laptop in. Ik had gelukkig nog niet besteld. Noa had zelf optie vier - gvd vlak voor me - bedacht.
Ik verontschuldigde mezelf bij de bediening en liep met piepende oren naar van Maanen. Ook geen ideale optie want van Maanen heeft een speelhoek voor de kleintjes, dus grote kans dat er schreeuwende kinderen aanwezig zijn die de de zaak terroriseren. Zo ook die donderdag en ik besloot mijn 'Prinsjes' column een andere dag af te maken.
Prinsje Charles zal als vier-jarige peuter ook wel eens schreeuwend door de gangen van Buckingham Palace hebben gedwaald. Maar hij werd dan binnen no time door zijn Queen mother hardhandig maar fair gecorrigeerd: 'SHUT THE FUCK UP!'.
Ab+
