Oranje was - tegen beter weten in - gaan geloven in de wereldtitel. Met een middelmatig elftal en mede daardoor een reactieve flauwe speelwijze wordt je geen wereldkampioen. Dat wist iedereen, behalve Oranje en zijn narcistische bondscoach Louis van Gaal.
Zij gingen geloven in het mirakel van Qatar. Bijna was het nog gelukt. Tegen Argentinië - ook geen wereldploeg - in de kwartfinale werden nauwelijks kansen gecreëerd. Op zich niet zo gek met dit bierelftal en de negatieve spelopvatting van Louis. Bij een achterstand van 2 - 0 moest Oranje va banque spelen. Dit was het beste kwartier van het uiterst matige en provocerende pressing (?!) spelende Oranje op het toernooi. Notabene anti-held Weghorst hield als invaller met twee late goals (2-2) het geloof in de wereldtitel levend. De tweede uit een vrije trap vlak buiten de zestien was briljant.
Maar uitgerekend de veelbesproken en geoefende strafschoppen na de verlenging vormde het struikelblok. Van Dijk - geen pingelspecialist - vond het nodig om de eerste te nemen. Je kan als aanvoerder ook te veel verantwoordelijkheidsgevoel hebben. De zoengraage Van Gaal, die normaal gezien alles bepaald, greep niet in. De aanvoerder miste jammerlijk. Kroaat Modric is wat mij betreft de ideale aanvoerder . Voorop in de strijd, Cruijffaanse look en een surplus aan techniek. Ook de strafschop van Berghuis werd gehouden door de goede doelman van Argentinië. De Argentijnen met in de hoofdrol Messi toonden zich een slechte winnaar door de spelers en van Gaal in het bijzonder te provoceren na de gewonnen wedstrijd. De Argentijnen waren extra getergd - bleek achteraf - door onder andere laatdunkende uitlatingen van Louis aan het adres van Messi.
Ab+
