‘WAT LAST VAN MIJN POLS'’ stond van de week in één van zijn berichtjes in Whatsapp. Niks om je zorgen over te maken, toch? Waarom die ouwe - mijn vader is al 89 dus ik mag ouwe zeggen - nog steeds steevast hoofdletters in zijn Whatsapp -berichtjes gebruikt mag Joost weten. Hij is stokdoof maar niet stekeblind.
Mijn broer gaat veelal in het weekend langs zijn vader, maar afgelopen weekend had hij een volle sociale agenda. Ik appte mijn vader zondag dat ik een bakkie kwam doen in de ochtend. Geen antwoord, maar dat is niks nieuws. Ook na de bel beneden geen antwoord. Ook niks nieuws. Toen ik echter de deur open maakte stond hij vlak achter de deur in zijn ballenknijper. Hij liet zijn pols zien. Dik en rood. Daan - zo heet mijn vader - had amper geslapen van de pijn.
Mijn broer en ik dachten hetzelfde, godverdomme, het zal toch niet weer.. Na het overlijden van mijn moeder vijf jaar geleden gaan mijn broer en ik met mijn vader naar de Tour de France. Vroeger ging hij vaak met zijn vrouw Mieke naar La Grande Boucle. Echter ieder jaar speelt die ouwe het klaar om vlak voor het vertrek naar La douce France serieuze gezondheidsklachten te hebben. Of hij nou valt van een stoeltje bij koersbal of een oogontsteking heeft, ieder jaar is het wat. Wil hij eigenlijk wel mee?
Dit jaar dus zijn pols. Ik belde de huisartsenpost in het ziekenhuis waar we gelukkig snel terecht konden. Na wat onderzoekjes - bloed en vocht uit pols - moest Daan toch wat nachtjes in het ziekenhuis blijven. Wat nachtjes?! Hij moest aan het antibiotica-infuus. Maar moet ook naar de Tour, nondejeu. We hadden nog vier dagen. Gelukkig krabbelde die Ouwe op. Anders hadden we hem gewoon ontvoerd hoor. Parijs is nog ver..
Ab+
