In alle vroegte vertrok ik op zaterdag voor de Vogezen Tour etappe naar le Petit Ballon. Mijn vader en Erik lagen nog op één oor. Ik scoorde nog even een Eclairs en een croissantje bij de boulangerie en snelde naar de voet van Le Petit Ballon - 9,3 km à 8,1%. Ik had geleerd van de beklimming van de Col de Platzerwasel. Rustig van start, al vroeg schakelen naar kleinste tandwiel, staan/zitten en vervolgens de dood of de gladiolen. Het werkte. Ik was minder snel buiten adem en haalde de top relatief relax aangemoedigd - niet geduwd, toch? - door de vele wielerfans. Overigens zou een bergverzetje geen overbodige luxe zijn.
Thuis aangekomen na een snelle, maar hobbelige afdaling waren mijn vader en mijn broer al weg. Juiste keuze bleek achteraf gezien de duizenden wielerfans die allemaal de Col op wilden. De plek die we met militaire precisie gisteren hadden uitgezocht bleek een topplek. Lead-out Erik had onze stoeltjes perfect gepositioneerd. We zaten op rij 1 in een loei scherpe bocht tussen le Petit Ballon en Col de Platzerwasel in met een panorama view op de renners die uit de bocht kwamen. Mijn vader hadden we noodgedwongen - wel egale ondergrond - tussen een chagrijnige Fransman en een nukkige Sloveen in moeten zetten in zijn rolstoel. Hij zat wel op de eerste rang te genieten van de complete chaos - gendarmes, fietsers, wielerauto's, crowd entertainers Asterix en Obelix! - voor hem. En 'pas du vent' zoals hij het graag heeft, geen wind. Na wat shirtjes en petjes en andere shit te hebben gevangen - en weggeven - uit de reclamekaravaan konden we ons richten op de koers. Toch?
'Ik moet naar de WC', hoorde we die ouwe zeggen. We schrokken ons kapot. Er was in geen velden of wegen een wc te vinden. En de finale was aanstaande. Gelukkig moest hij plassen en niet poepen. We hengelden die ouwe uit de rolstoel en begeleidden hem naar een boom verderop. Met ons als anker kon hij gelukkig zijn plasje doen. Zal je alle details besparen.
Net voor de renners langs kwamen, zaten we weer op onze VIP-plaatsen. Eerst kwam local hero Pinot, die bijna bij ons naar binnen reed. Op 15 seconden volgde een groepje met Pidcock en vlak daarachter Vingegaard met onder andere Pogacar. Pinot werd nog voor de top gegrepen. Pogacar won de sprint voor de etappe voor de laf rijdende Vingegaard die wel zijn tweede Tour de France wint.
Nu nog snel wegkomen met duizenden wielergekken…Erik had zijn auto strategisch - neus naar terugweg - en niet ver geparkeerd. Binnen no time waren ze weer in het chalet. Door een razendsnelle afdaling op mijn Specialized kwam ik in dezelfde tijd aan. Geen tijdsverlies in het GC.
Na een smerig pizzaatje, maar wel een heerlijk toetje schakelden we in op 'de Avondetappe' om een geweldige etappe- dag nogmaals dunnetjes over te doen.
Ab+
