De moeder van de Spaanse voetbalvoorzitter Rubiales was in hongerstaking gegaan. Haar prinsje had de Spaanse voetbalster Jennifer Hermoso na het behalen van de wereldtitel ongevraagd vol op haar mond gekust. Of zoals in Rubiales zijn wereld, vol op de bek gepakt. Hermoso kon geen kant op bij de innige omhelzing van de dolenthousiaste bondsvoorzitter.
Het leidde tot felle kritiek en polarisatie - waar heb ik dat woord vaker gehoord? Het ene kamp vond de wereldwijde ophef overdreven, het andere kamp vond dat het nu eens afgelopen moest zijn met het seksisme en machogedrag. De waarheid zal, zoals altijd, ergens in het midden liggen.
Duidelijk is wel dat Rubiales zijn plaats had moeten weten als bondsvoorzitter. In plaats daarvan gedroeg hij zich als een enthousiaste voetbalfan die zijn handjes niet kon thuishouden.
In plaats van direct oprecht - kan hij dat? - spijt te betuigen bagatelliseerde de narcist het incident en denkt er niet aan om zelf op te stappen als hoogste baas van het Spaanse voetbal. Als hij zijn grote ego direkt aan de kant had geschoven hadden de voetbaldames kunnen genieten van hun glorieuze wereldtitel. Het damesvoetbal maakt in korte tijd grote stappen. Sommige dames hebben meer technisch vermogen in hun linkerteen dan het vreemdelingen legioen van Ajax.
Maar zijn narcistische reactie was koren op de molen van veel vrouwenorganisaties die zich beklagen over de nog altijd aanwezige macho-cultuur in Spanje. Ook was het de druppel die de emmer deed overlopen over de misstanden - o.a. seksisme - in het huidige Spaanse vrouwenvoetbal en in de (Spaanse) samenleving. Misschien is die wereldtitel - lees kus - nog ergens goed voor geweest.
De inmiddels opgenomen moeder had zoonlief Rubiales opgevoed als een prinsje. De jonge Rubiales hoefde onder moeders vleugels nooit om te gaan met teleurstellingen en frustraties. Zijn moeder nam alle obstakels weg om risico's in het verdere leven te mijden. Ook mocht de kleine Rubiales doen en laten wat hij wilde zonder dat zijn ouders hem corrigeerde.
Veel ouders maken tegenwoordig dezelfde fout. Ze bewijzen hier hun kind en de samenleving geen dienst mee. Ze groeien op als een narcist als Rubiales zonder zelfreflectie of hebben in het echte leven moeite met tegenslagen, omgangsvormen, tegenspraak of mensen met een andere mening. Ook beginnen ze als eerste te piepen als hun kind wordt 'aangepakt' door een leraar op school.
De scholen zijn weer begonnen. Laat naast de kinderen de ouders ook eens plaatsnemen in de harde houten schoolbanken.
Ab+
