La Primavera. Waarschijnlijk het mooiste woord uit de Italiaanse vocabulaire. Het voorjaar is voor iedereen een kans - mocht dat nodig zijn - om opnieuw te beginnen. In de wielerwereld is het de dag van het eerste monument. Het was ook echt lente, de 16e maart. Eindelijk. Na een zachte winter had het voor mijn gevoel drie maanden onophoudelijk geregend. Maar in de week van de traditionele openingsklassieker, de Joop Zoetemelk Classic, steeg het kwik naar dubbele cijfers. Maar ondanks de lente-achtige temperaturen had ik voor Joop mijn Specialized beenstukken aangetrokken voor de 100 kilometer tocht. Mijn ongeschoren benen zijn namelijk verre van gesoigneerd. Mijn old school Specialized Allez Elite had met nieuwe carbon velgjes een upgrade gehad en was daar zichtbaar happy mee.
Binnen no time hadden we zestig kilometer op de teller. Mijn rechterkant voelde een stuk beter aan dan van de week toen het twijfelachtig was of ik überhaupt zou starten. Een dansfeestje vorige week en een bezoek aan de Whispering Sons hadden hun tol geëist.
Meesterknecht Pieter zat op hoogtestage in de Franse Alpen dus moest dit jaar helaas verstek laten gaan. Maar knechten Timo en Hans namen zijn rol naadloos over. Knecht Marco was na aanhoudende perikelen blij ook van de partij te zijn. Door superknechten Timo en Hans werd ik lekker uit de vuile wind gehouden. Bij zijwind was mijn positionering in de vele waaiers goed om niet teveel energie te verspillen.We draaiden lekker, groepje voor groepje werd door ons opgeslokt. Maar 10 kilometer voor de meet moest ik er af. Daarvoor zat ik al 5 kilometer lang aan het elastiek. Maar op karakter kwam ik drie terug door een gat met mijn neus vol in de wind te dichten. Maar uiteindelijk moest ik toch de kopgroep laten gaan. Mijn knechten waren teleurgesteld maar wisten ook dat hun kopman nog in opbouw zat naar de andere voorjaarsklassiekers.
Door mijn vroege aftocht was ik ruimschoots op tijd om La Primavera te zien. Zou Mathieu van der Poel net als vorig jaar weer kunnen winnen?
Alleen de laatste 30 kilometer van het eerste monument in het jaar, Milaan Sanremo, is overigens interessant. De eerste 170 kilometer zijn doorgaans slaapverwekkend. Maar met bijna 290 kilometer is het eerste monument van het wielerseizoen allesbehalve een makkie. Na mijn beautysleep begon de finale met de beklimming van de Cipressa - na 270 kilometer - pas echt. Maar het verschil werd niet gemaakt op deze voorlaatste beklimming. Mede doordat de organisatie bij UAE zoek was. Op de laatste beklimming, de Poggio - 3,6 kilometer à 3,9% - knalden de favorieten wel naar boven onder aanvoering van Wellens van UAE. Pogacar opende het bal met een splijtende demarrage achter de rug van de Belg. Wereldkampioen Mathieu van der Poel zat direkt op zijn wiel. De rest moest passen maar kwam even later toch terug toen Mathieu niet vol door reed met Poga. Net voor de duizelingwekkende afdaling van de Poggio ging Poga nog een keer, maar werd door MVDP met twee vingers in de neus weer bijgehaald. MVDP werkte vervolgens niet mee in de wetenschap dat ploeggenoot Philipsen in de achtervolgende groep niet ver weg zat. Alles kwam onderaan de Poggio met nog 4 kilometer te gaan bij elkaar. Deze favorietengroep knalden de Via Roma in Sanremo op. Mohoric probeerde het nog met een ontsnapping maar werd door MVDP zelf tot de orde geroepen. Het werd een sprint. Pedersen , Matthews, MVDP of Philipsen? Philipsen wist met een allerlaatste jump vlak voor de meet Matthews te kloppen in een millimetersprint. Poga werd derde. Welke wereldkampioen cijfert zichzelf weg? Dat doen alleen de allergrootsten.
Ab+
