De sportzomer eindigde met het grootste sportevenement ter wereld, de Olympische Spelen in Parijs. Hier moest ik bij zijn.
Niet vanuit mijn mancave maar op locatie in de buurt van Parijs. Mijn zoon dacht er hetzelfde over. Mijn vrouw was minder overtuigd. In de herfst van 2023 was het aanbod huizen in de buurt van Parijs al minimaal of de prijzen waren torenhoog.
In mijn (blind) enthousiasme viel mijn oog op een petitie chateau in Loury, 100 kilometer ten zuiden van Parijs. Bijna net zo indrukwekkend als Versailles. Macron zou alles uit de kast halen om zijn Parijs te laten shinen. Alle architectuur schatten kregen een opknapbeurt, nieuwe venues werden gebouwd in oude paleizen en bij iconische plekken. De Grand Depart was aan de Seine waarin je weer kon zwemmen. Maar ik zou Napoleon 2.0 een poepje laten ruiken met mijn chateau.
Ing had nog wel een goed alternatief en Paris, maar het was aan dovemansoren gericht, het was immers geen chateau. Stukje met de Volvo en vervolgens verder richting centre ville met de Beach/Gravel bike. Naïef, bleek toen ik door het knotsgekke en mega drukke Parijs naar ‘mijn’ chateau in Loury reed. Zelfs mijn broer, die vergroeid is met zijn auto, zei dat het niet handig is met de auto.
De kaartjes voor dit exclusieve feestje bleven gezien de hoge prijzen - pourquoi? - beperkt tot een voetbalwedstrijd (?!) en het Concorde Urban Project waar alle nieuwe sporten zoals skateboarden, breakdance te zien waren. Job had wel diep in de buidel getast met zijn Dressuur landenwedstrijd in Versailles. Gelukkig is het wielrennen wel van het volk.
Macron had alles onder controle bij de openingsceremonie behalve het zeikweer tijdens de eindeloze stoet aan landen - Vanuatu? - op bootjes. Ook hypocriet van het IOC om Israël nauwelijks in beeld te nemen. Een boycot was overigens beter geweest. Ik gaf het goede voorbeeld door uit protest niet naar de voetbalwedstrijd Israël - Paraguay te gaan.
De openingsceremonie was trouwens formidable. Hoogtepunt waren de vele kleurrijke dansers op een catwalk en op un bateau die op opzwepende dance beats in extravagante creaties een ere brachten aan de modehoofdstad van de wereld. Een amazone op een zilveren metalen paard scherend over de Seine begeleid door bombastische muziek was ronduit sensationeel. Bij Celine Dion ben ik wel afgehaakt.
De volgende ochtend nam ik de trein - zonder mijn Beach/Gravel bike - richting Gare Austerlitz om de individuele tijdrit te zien. Uurtje, goed te doen. Zeker omdat de Française Adele - zat tegenover mij - net zo enthousiast was als ik over de openingsceremonie. Eenmaal in Parijs werkten die fucking huurfietsen niet. Toch een echte Boomer? Misschien maar beter, het regende immers pijpenstelen.
Maar ik had een topdag. In no-time zat ik met de M1 op Place de la Bastille waar de tijdrit twee keer passeerde. Uitgelaten fans van verschillende landen vulden het historische plein. Evenepoel was veruit de sterkste terwijl bij de dames Grace Brown op het spekgladde wegdek de 32 kilometer lange tijdrit het snelst afwerkte. Op de klanken van 'Holiday' van Madonna vloog ik met de trein weer naar mijn chateau. Parijs is niet ver.
Ab+
