Daan is inmiddels stokdoof. Een gehoorapparaat helpt niet meer. Schreeuwen - dat doen we graag - ook niet. De koptelefoon met mobiele versterker helpt wel, maar het blijft behelpen. Gelukkig compenseert zijn scherpte dat ruimschoots. Okè, dat hij Omtzigt had gestemd was een foutje, maar dat vergeef ik hem graag op zijn 91ste. Dat hij Ajaxied is, is een ander verhaal. Voor de rest is hij redelijk op de hoogte van alles wat er speelt in de wereld. Zijn interesse in anderen is nog altijd bewonderenswaardig. De afgelopen jaren sleurden mijn broer en ik hem nog mee naar de Tour de France, maar dit jaar geen polonaise aan zijn lijf. Bovendien gaat het lopen hem steeds slechter af.
Net als mijn broer en coureur Erik uit Apeldoorn, ga ik èèn of twee keer in de week bij Daan langs. Mijn zus Miekie doet wat ze kan vanuit Maastricht. De ene keer gaan we om hem te begeleiden naar het ziekenhuis of huisarts, maar vaak ook een bakkie met een gevulde koek over de houdbaarheidsdatum. Het zoetgehalte in de keukenkastjes is wel afgenomen na de dood van mijn moeder, maar hij doet zijn best.
Afhankelijk van mijn wekelijkse fietsplanning, het weer en mijn fysieke gesteldheid van mijn rechterkant ga ik op de fiets of met de bus naar Zoetermeer. Als ik met de bus ga, loop ik in een kwartiertje naar zijn appartement in Meerzicht. Onderweg passeer ik mijn oude lagere school, de Meerzichtschool. Ik kan me weinig herinneren van mijn lagere schooltijd, anders dan het voetballen op het grote veld voor de school. Daar legde ik het fundament van mijn rijke voetbalcarrière. Ook het spelen in het glazuren betonnen beeld voor de school kan ik me goed herinneren. Het beeld, liggend in het gras turend naar de voorbij glijdende wolken, lijkt zo klein nu. Als kind kon ik er heerlijk in spelen of op en af glijden.
Wij woonden overigens tegenover de school. Mijn vader wist zich eindelijk, tot zijn eigen geluk, te ontworstelen uit de greep van zijn dominante vader. Zo verhuisden we van Bussum naar Zoetermeer. Van melkboer werd hij bankbeheerder. We woonden toen, begin zeventiger jaren, in het Laveibos, 4 hoog achter. Toen een nette flat, nu een flat in verval. De flat en de omgeving brachten me in gedachten terug naar de jaarlijkse kerstbomenjacht inclusief tuinhekjes jatten, vuurtje stoken en de daardoor opgefokte motorpolitie die ons achterna zat.
Pa nam, zoals gewoonlijk, een uitsmijter. Geen kip tandoori salade met yoghurt limoen dressing, maar gewoon drie eitjes op Casino wit met daarop ham en kaas. Geen poespas. Ondanks dat hij onze 'geanimeerde' gesprekken nauwelijks kon volgen, vond hij het gezellig. Het volle terras was hoogstwaarschijnlijk minder enthousiast. Ze waren opgelucht toen we opstonden en vertrokken. Ik hoop wel dat ze van de politieke weerspiegelingen wat hebben gestoken.
Ik kwam net op tijd om het WK Tijdrijden in Zürich te zien. Evenepoel, de Olympische kampioen, werd voor Ganna en Affini ook wereldkampioen tijdrijden. En dat zonder - Thank God - zijn vermogensmeter. De kleine Belg is zo aerodynamisch als een kogel. Niet de hoogste wattages maar mede door zijn fabelachtige aero houding op de fiets is hij al jaren de beste tijdrijder van de wereld. De podiumfoto was historisch en hilarisch tegelijk. Die kleine Belg tussen twee boomlange Italianen.
Ab+
